Një djalë i ri dhe i shkathët më mbërtheu dhe me bindje dhe me pasion më foli për çështjet e filozofisë dhe të fesë duke arritur në kulmin e argumentit të tij me deklaratën: ‘Unë jam një ateist!’
E pyeta: “A je i sigurt për këtë që thua?”
“Jam plotësisht i bindur. E kam menduar mirë. E kam parë nga çdo këndvështrim. Dhe me bindje mund të them se ‘nuk ka Zot!’”
Dhe biseda vazhdoi kështu:
“Atëherë a mund të kem nderin të të jap dorën?”
“Patjetër që mund të më japësh dorën, por s’ke përse e quan nder.”
“Por nder është. S’e ke idenë se sa i gëzuar jam. Në qoftë se më jep dorën do ta mbaj mend këtë ditë për gjithë jetën time.”
“Pse e thua këtë?”
“Sepse je njeriu më i veçantë dhe më i jashtëzakonshëm që kam takuar ndonjëherë.”
“Kjo po bëhet qesharake. Unë jam veçse një person i zakonshëm që është i bindur se nuk ka Zot. Pse të duket kjo gjë kaq e jashtëzakonshme?”
“Përse? Sepse unë kurrë deri më sot s’kisha takuar një njeri që të ketë jetuar gjatë gjithë historisë ekzistenciale, dhe të ketë shkuar në çdo anë të universit, edhe që ka arritur të mësojë të gjitha gjërat që mund të mësojë njeriu. Dhe . . . ”
“ . . . Por dale, ende s’ke takuar një njeri të tillë.”
“Atëherë, më ler të të bëj disa pyetje: Në qoftë se ti s’ke jetuar gjatë gjithë historisë ekzisenciale, a nuk pranon mundësinë që Perëndia t’i jetë shfaqur njeriut në kohërat para se të lindësh ti?
Dhe në qoftë se s’ke shkuar në çdo anë të universit, a nuk thua që është e mundur që Perëndia të ekzistojë në një vend që ti s’ke vajtur ende?
Dhe duke qenë se ti pranove që nuk di gjithçka, a nuk thua që mund të ketë prova për ekzistencën e Perëndisë të cila nuk janë ende në njohurinë tënde?”
Djali i uli sytë dhe u mendua për një çast, dhe pastaj foli më qetë:
“E shoh se ku do të dalësh. . . ”
Citohuar nga libri : “Does God Believe in Atheists?” nga John Blanchard.
